Cajón desastre

Aquí en este rincón guardo antiguas cartas, viejos e-mails, pensamientos jovenes, años pasados…Todo esto y más esta aquí por no perderlo, para no perderos a vosotr@s tampoco. Aunque ya no lo utilize tan a menudo. Tengo un nuevo pequeño mundo, al que os invito a tomar algo a la orilla del mar si os apetece. Mi dirección? Esta:

Si os quereis pasar allí estaré, no paso a diario, aunque siempre hay algún pensamiento para hacer más corto el tiempo de espera.

Me pasaré por aquí de vez en cuando, por si algún pasajero despistado viene a esta pequeña isla que cada vez esta más cubierta por el mar.

Besos!

Publicat dins de Sin categoría | 1 comentari

En blanco

Llebo un buen rato intentando escribir algo, algo con sentido.
 
Pero igual que me pasa a la hora de hablar, me quedo en blanco, llebo un tiempo en blanco.
 
Que significa, ni idea…
 
Me da la sensacion que simplemente no tengo nada que compartir, ninguna emocion, aventura…nada fuera de la rutina. Pronto tendre una razon, pero se que tardare en escribir, pues estare disfrutando de esa razon.
 
Realmente vale la pena pulicar esto?
 
Hubo un tiepo en que había actividad aqui, yo escribía, la gente me visitava, pero ahora esta abandonado, pues yo tampoco visito a la otra gente.
 
Si alguien conoce la manera de resucitar, que me avise.
Publicat dins de Sin categoría | Deixa un comentari

Para que?

Hola!!!!
 
Hace mucho tiempo que no me paso por aqui,  digamos que ya no me inspira, no me gusta el formato ni la manera en como funciona.
 
Aunque eso no es todo, también hace falta inspiración o algo que decir para que esto valga la pena…y en mi caso no hay mucho que contar. Si evidentemente si que me pasan cosas, y si, aún quedan un montón de cartas por colgar…pero no me gustan aqui, creo que se merecen un lugar mejor, más personal, más como el sitio donde de momento estan, en una libreta…
 
Tengo tres blogs: este, el fotolog, i uno en blogia. Y ninguno me inspira, asi que creo que es hora de pasar pagina, de crear mi verdadero lugar en la red donde poder hablar claramente y disfrutar escribiendo.
 
Voy a mantener esto abierto, pero estara tan abandonado como de costumbre.
 
Gracias a las casi 6.000 visitas que habeís pasado, porque me conoceis y queriais compartirlo conmigo, porque os ha gustado algo en concreto al ir de "space en space", porque yo he pasado por el vuestro o aunque solo sea porque al poner "Illes dins d’un riu" en el google os haya traído aquí.
 
Gracias y "hasta pronto"
Publicat dins de Sin categoría | Deixa un comentari

Desaparecid@

Porque empeñarme en buscarte, si sé que solo apareceras si quieres?
Me estoy volviendo loca, me niego a olvidar, me niego a enterrar, me niego a dejar pasar el tiempo sin ti.
He escrito ya miles de cartas para tí, cartas que sé que no vas a leer, porque soy incapaz de enviar. También miles de mensages guardados en el borrador, preparados para mandar, pero inmobiles.
Te necesito, lo sé, aunque me lo intente negar sé que te necesito para continuar. Y sé que no solo necesito una despedida, es más, necesito un reencuentro, un reencuentro para no separarnos nunca mas.
La locura podrá conmigo si no consigo verte pronto, aunque sea fugazmente, pues ya estan empezando a aparecer sintomas incontrolables.
Publicat dins de Sin categoría | Deixa un comentari

Test

¿JUGAMOS? …

Instrucciones del juego:

1.Cambia mi nombre por el tuyo donde dice "Test hecho por: ________"

2. Elige a tu banda o grupo favorito, y responde solo con los títulos de sus canciones

3. Escoge a 5 personas para que sigan el test pero sin olvidar avisarles de que han sido elegidos.

 

 

Invitado a jugar por: Bernat  http://bernat36.spaces.live.com/

 

Test hecho por: Noemí 

 

Banda o grupo elegido: Laura Pausini

 

Eres hombre o mujer: LAS CHICAS

 

Descríbete: LOOKING FOR AN ANGEL

 

Qué sienten las personas acerca de ti: ¿TU CON QUE SUEÑAS?

 

Cómo te sientes acerca de ti mismo(a): TAN IMPORTANTE

 

Cómo describirías tu anterior relación sentimental:  UNA GRAN VERDAD.  CANI E GATTI

Describe tu actual relación:  DOS ENAMORADOS

 

Dónde quisieras estar ahora: EL MUNDO QUE SOÑÉ

 

Cómo eres respecto al amor:  INOLVIDABLE, TAN IMPORTANTE, BENDECIDA PASIÓN

 

Qué pedirías si tuvieras un solo deseo:  EL VALOR QUE NO SE VE, EL MUNDO QUE SOÑÉ, LA VOZ

 

Escribe una cita o frase sabia: I NEED LOVE, no sé si se puede pero voy a poner dos frases de canciones:” PORQUE UNA VIDA ENTERA A MI NO ME VALE, PK NO SE VIVEN DOS HISTORIAS IGUALES” ; “SE MUY BIEN QUIEN SOY, AUNQUE NO HAYA LEIDO FREUD.” 

 

Ahora despídete: RECUERDAME

 

Invito a jugar a, a todo aquel que lo desee, siento romper el juego, y no nominar a cinco personas, pero prefiero que lo hagan solo las personas que realmente deseen hacerlo, y como no sé muy bién quién semueve por estos lares, lo dejo en vuestras manos. 😉
 
Gracias a Bernat por nominarme, si no hubiera sid por élesto hubiera continuado muerto, si, al menos, ha rebibido algun tiempo.
 
Besos a tod@s!
Publicat dins de Música | 3 comentaris

Año nuevo…

Hola, aparezco por aquí después de mucho tiempo…

 

Por una sencilla razón, porque mañana, cuando las dos agujas del reloj se junten, o cuando los 4 ceros estén marcados en la pantalla, muchísima gente gritará, saltará, se besará, se abrazará, se atragantará, se enfadará con el  teléfono, bailará…A LA VEZ!

 

Un nuevo año entrará en nuestras vidas, una año más a las espaldas, un nuevo camino realizado, y una nueva meta de 365 días.

 

Mucha gente utiliza estos días para hacer una lista de cosas que quieren cambiar, incorporar, o quitar de su vida. Yo nunca me he hecho ninguno. Y para el año que viene, sí que me gustaría incorporar muchas cosas a mi vida:

 

– El carné de coche

– La casa por fin acabada

– Un trabajo

– Empezar una carrera

 

Pero todo depende de como vayan las cosas, el simple hecho que el numero final del 200 cambie del 6 al 7 no hará que las estrellas de universo se unan para que yo consiga todas esas cosas, pero ojala lo hiciera para cosas más generales…y es que señores, señoras, el mundo está tan y tan enfermo que con el simple hecho de poder estar aquí compartiendo esto con vosotros, o mañana haciendo lo que vosotros a las 00.00, ya es mucho.

 

Así que disfrutar de las cosas más pequeñas, que al fin y al cabo son las que más importan, y si no porque la sonrisa de alguien a quién queremos nos hace sentir más que felices?

 

Buscar, cada día aquello que parece insignificante, y buscarle algo para que deje de serlo, lo encontrareis y seguro os hará sentir bien.

 

El lunes empezamos una nueva carrera, pero no tengáis prisa, tenéis 52 semanas para superarla, 365 días para vivir, aprovechar cada día, cada hora cada minuto, el siguiente puede ser muy tarde.

 

Un día alguien me escribió esto:

 

« Si estàs trist i et cal consol                                       

Els meus llavis beuran el teu plor de dol,

Allò que és bo ho hem de compartir

Tot per tu, i una mica per mi » 

 

Hago la traducción barata, porque no creo que quede muy bien, pero para que os hagáis una idea:

 

“Si estas triste y necesitas consuelo

Mis labios beberán tu llanto de duelo

Aquello que es bueno tenemos que compartir

Todo para ti, y un poco para  mi”

Nunca supe si era propio, aunque me pareció que lo copiaba de algún sitio, pero no quise saber, nunca busqué de donde lo había sacado, me lo escribió esa persona y para mi es suyo, porque aunque no lo sea lo escribió para mí y con eso soy feliz.

 

No lo escribió con sentimiento, pues es una persona que solo vi dos días y no llegué a intimar, pero esas palabras me llegaron, me hicieron sonreír y ya siempre me han acompañado.

 

Solo es un ejemplo más de las pequeñas cosas, esta hace más de 5 años que me acompaña, y me siento más afortunada con un premio como este que perdura en el tiempo.

 

Bueno, todo este rollo, en definitiva era para desearos un

 

 

 

 

 

 

¡¡¡¡FELIZ 2007!!!!

 

 

Que acabéis muy bien el 2006 y tengáis una buena entrada, y sobretodo, una buena compañía para celebrarlo.

 

Besazos a tod@s!

 

 

 

 

Publicat dins de Libros | 4 comentaris

PARA REÍR UN RATO

Tengo el space abandonadissimo, como todo lo que me gusta, pero es que no estoy muy inspirada que digamos, ya llegaran mejores épocas, y para los que aun os pasais por aqui os dejo unas cuantas cosillas que os harán gracia, como son estas preguntas que nunca te las haces pero estan ahi…si teneis respuestas las quiero saber!

 

 

 

                                                                                                                                                                                                       

 

1.- Por qué el pan de molde es cuadrado, si el choped, salami, mortadela… son redondos? ¿Quién tiene la culpa de esto, los tranchetes?

2.- ¿Por qué cuando te duele una herida, siempre llega alguien que te dice: te duele? eso es que se está curando… Que me imagino a Jesucristo con los clavos, y la Virgen: te duele? fenomenal!!, en tres días vas a estar como nuevo…

3.- ¿Por qué en las pelis de miedo siempre aparece una puerta cerrada de la que sale mucha luz por la rendijas? Qué hacen los espíritus ahí detrás, fotocopias???!!

4.- ¿Por qué cuando yo compré el piso no me dieron la canica que tienen los demás vecinos (pero todos) y que se les cae o la echan a rodar a partir de las doce de la noche?

5.- ¿Por qué en las iglesias ponen pararrayos? No las protege Dios? Un poquito de confianza, no??

6.- ¿Por qué cuando llegamos a lo alto de una montaña nos ponemos las manos en las caderas?

7.- ¿Por qué abrimos la boca cada vez que miramos al techo?

8.-¿Por qué nos da por ir a la nevera cada cuarto de hora si siempre hay lo mismo?

9.- ¿Por qué cuando nos sonamos los mocos abrimos el pañuelo y miramos lo que hemos echado? Qué esperamos encontrar? Berberechos???

10.- ¿Por qué cuando nos cuelgan el teléfono nos quedamos mirándolo como si el teléfono tuviera la culpa?

11.- ¿Por qué cuando nos llaman al móvil sentimos la necesidad irrefrenable de ponernos a andar de un lado a otro?

12.- ¿Por qué cuando estamos en un lugar alto nos obsesionamos con ver nuestra casa? "Mira, mira ahí, al lado del edificio rojo…"

13.- ¿Por qué cuando echamos una carta al buzón no podemos evitar mirar por la ranuera e investigar qué hay dentro? Qué esperamos encontrar? ¿un cartero enano?

14.- ¿Por qué abrimos muxo los ojos cuando estamos a oscuras? ¿Qué creemos, que tenemos superpoderes??

15.- ¿Por qué nos da tanta vergüenza quedarnos en calcetines cuando vamos a una zapatería? ¿Por qué en cuanto nos traen el calzado que hemos pedido nos lo ponemos a toda leche?

16.- ¿Por qué hay tanta gente que cuando come un helado de cucurucho, a la mitad, muerden el piquito de abajo? No saben que por ahí les va a chorrear???!!

17.- ¿Por qué nos hace tanta gracia que se nos quede la marca del reloj cuando nos ponemos morenos en verano que en cuanto lo vemos se lo decimos al de al lado? "Mira, se me ha quedado la marca, parece que llevo reloj, pero no"

18.-¿Por qué cuando un aparato eléctrico no funciona no se nos ocurre otra cosa que apretar con más fuerza el botón de encendido??!!

19.- ¿Por qué cuando alguien se va a poner gotitas en los ojos abre la boca de esa manera tan extraña? ¡Es colirio, no tequila!!!!

20.- ¿Por qué cuando cogemos una caja de medicamentos, por muchas vueltas que le demos, siempre la abrimos por el lado que no es y aparece el prospecto, ahí, doblado?

21.- ¿Por qué cuando nos enfadamos nos cruzamos de brazos?¿Qué ganamos con ello?

22.- ¿Por qué cuando tenemos miedo nos metemos debajo de las sábanas? ¿Creemos que un cuchillo no las atraviesa?

23.- ¿Por qué has mirado al techo al leer la septima pregunta?

Publicat dins de Entretenimiento | 1 comentari

Hay cosas que pasan porque tienen que pasar, aunque no sea el mejor momento.

Es posible que algo que no quieres te decepcione si no lo tienes?

No hay que cerrar los ojos a la realidad, ni tan solo permitir que nos los tapen.

No se muy bién a que viene todo esto, pero ahí queda dicho!

Besos!

Publicat dins de Sin categoría | 2 comentaris

23.09.06

Hola!!!

Com parlar de tu?? Un intercanvi de mirades, un ascensor ocupat, una contestació “borde” i ja mai més tornarà a ser igual…

Es ben bé que per molt que diguin que les primeres impressions són les bones no es mai veritat, sinó que ens ho diguin a nosaltres(o almenys a mi!!)

Al cap d’una hora(mes o menys)d’aquesta trobada, unes rialles, unes “fotikus” i ganes d’anar a fer un cafetó, conèixer gent i  intercanviar punts de vista. De cop i volta un rebombori nou al bar, un grup de “periodistes” comentant la jugada i instants després una inundació de gravadores demanant salutacions…quines poques ganes de tornar a Breda…

Per sort mai més varem perdre el contacte, les primeres trobades al MSN eren tímides però semblava que no fos la primera vegada, i així, anar passant el temps. Petits secrets, petits moments…

Menteixo quan dic que no varem perdre el contacte, doncs si que el varem perdre, però hi ha persones que han d’estar a la teva vida, i per molt que marxin, sempre una onada els fa tornar a la teva platja, on tu, alegre, reps un regal del teu mar que t’acompanya cada dia, i un dia d’aquests vas tornar tu.

I aquí estic, escrivint una carta molt menys melancòlica que la que hagués tocat si aquest mar no m’hagués tornat aquesta personeta que tan estimo que ets tu, però no per això menys enyorada de veure’t, de poder parlar amb tu cara a cara, d’explicar-te el mateix que parlem per Internet però amb l’emoció de les paraules en viu, del llenguatge corporal que tan transmet…i fer-te un petonàs i una abraçada…

Tinc el pressentiment que queda molt poquet perquè això passi, i espero no equivocar-me, perquè en tinc tantes ganes…

T’estimo molt bixu!!!

Noemí(amb accent ;-))

Publicat dins de cartes/cartas | 2 comentaris

Mirar hacia delante

Continuo sin trabajo, no he podido empezar a estudiar, la casa donde viviré no esta a punto…así que aparentemente las cosas no han cambiado…

Pero ayer, ayer vi que realmente vale la pena luchar por lo que quieres, pues tienes a gente que confía en ti, que cree en tus proyectos, y que pase lo que pase, estarán ahí si los necesitas…

Están los amigos de "cada día" por así decirlo, con los que te es mas fácil relacionarte y encontrarte. Los que escuchan tus batallitas de cada día, tus "ahora si", "ahora no", que te conocen en todos tus estados…son, los que más te aguantan…los que más secretos sobre ti saben, los que más te pueden traicionar también, pero los más próximos y calidos seguramente.

Los amigos de la infancia…que difícil es mantener-los…cuando veo gente de mi promoción que van juntos y se montan sus fiestas pienso "porque yo no??", y es que tan solo yo he sido la que ha querido dejar-lo, sin querer, seguramente si, pero como se hecha de menos!!, ahora, lo mejor de todo es verles, saludarles, y todo es como si no hubiera pasado, como si fuéramos juntos…como si aún estuviéramos en aquel patio jugando…

Los nuevos amigos, que normalmente conoces en el trabajo, en los estudios…o simplemente porque comparten una afición contigo. Solo por esa razón ya conectan de maravilla, se entienden, y a partir de esa afición se crea una amistad inigualable, de esas que duele dejar tras verlas después de un tiempo, aunque sabes que no será la última, y que pronto, muy pronto, parecerá que tan solo hace unas horas que no os veíais.

Los que te enseñan a luchar, pues tienes que hacerlo por ellos, para recuperar-los, porque sabes que forman parte de tu vida  y no puedes dejarlo atrás, necesitas que te acompañen, aunque no sea cogido de la mano, al menos muy cerca, para poder pedirle consejo y poder dárselo, siempre que sea necesario.

A lo mejor algún día acabe con esta descripción de amigos, pues no me desagrada del todo, pero todo esto era para llegar a la cena de ayer,  una cena que hacemos siempre que podemos, y donde podemos (últimamente los que han salido mal parados son Francesc y Maria, pues siempre les toca hacer la cena, y todo lo que ello comporta cuando la haces en tu propia casa).

A lo que íbamos, ayer cena de Humanidades, un pequeño grupillo de estudio de bachillerato, del que alguna vez ya os he hablado se volvió a reunir, y como las demás veces fue mágico, como si fuera ayer cunado dimos el ultimo adiós en el instituto, como si solo fuera la cena de un viernes cualquiera y el lunes volviéramos a clase.

Y son estas pequeñas cosas(que realmente de pequeñas no tienen nada) las que te hacen ver que eres alguien, que tienes un camino, y que toda esa gente esta ahí para ayudarte, para animarte…y es tan mágico reunirte con ella después de tanto tiempo, poder hablar de tu actualidad sin dejar de rememorar el pasado, o ¿acaso no es verdad que en cada cena acabamos hablando de aquel profesor que….o aquel día que….o aquel examen que nos pusieron porque…?

Solo decir, que cada momento con vosotros es único, que muchas veces pagaría por volver a compartir aquellas clases con vosotros, y no precisamente por lo que estudiábamos, noooooo¡¡¡Por mucho que me gustara os prefiero a vosotros!!!!

Y ya para dejaros tranquilos, espero que la promesa que hacemos al final de cada cena de vernos mas a menudo sea poco a poco una realidad.

Por cierto… HELENA ESTA PRECIOSA!!!!!!!

Publicat dins de Amics / Amigos | 1 comentari